Anno ueteri ualedicamus concinentes

Χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἐν τῷ νεῷ ἔτει ἀπὸ Ἀλεξάνδρας

       Intra paucarum horarum spatium nouus annus incipiet quem spero ultra crisin oeconomicam quam grauiter patimur atque ultra altercationes et asperas et cotidianas quae ubique terrarum nobis subsident, prosperum ac propitium fore omnibus uobis amantibus utriusque linguae, praesertim Latinae. Quamobrem quid melius est quam ueteri anno ualedicere concinentes cum Horatio hoc carmen dulcissimum (carm. III 9) in quo poeta suauiter altercatur sua cum puella.

       De Amoebaeo carmine agitur cuius haec lex est, ut "qui posterior dicit, priorem uincat, maius aliquid subiiciendo". Versuum systema est Asclepiadeum quartum, i.e., uersus Glyconicus quem sequitur uersus Asclepiadeus minor:

      Ode porro haec tanti aestimatur a Scaligero, ut eius describere sententiam non pigeat. Sic ait libro VI Poetices (editio secunda a.1581, p. 880):

"Omnes inquam [scil. Horatii Odae] tantae sunt venustatis, ut et mihi et aliis prudentioribus omnem ademerint spem talium studiorum. Inter caeteras vero duas animaduerti quibus ne ambrosiam quidem aut nectar dulciora putem. Altera est tertia quarti libri: 

           Quem tu, Melpomene, semel  / Nascentem placido lumine videris. 

Altera est nona tertiae: 

Donec gratus eram tibi.  

Quarum similes malim a me compositas quam Pythionicarum multas Pindari et Nemeonicarum, quarum similes malim composuisse quam esse totius Tarraconensis rex."

     Ecce uobis carmen a choro concinentium c.n. Tyrtarion cantatum et hoc in loco a Ludouico Desprez interpretatum atque optimis notis illustratum:

 

HORATIVS: Dōnec grātus eram tibī,
nec quisquam potior bracchia candidae
ceruīcī iuuenis dabat,
Persārum uiguī rēge beātior. 

LYDIA: Dōnec nōn aliā magis
ārsistī, neque erat Lydia post Chloēn,
multī Lydia nōminis
Rōmānā uiguī clārior Īliā. 

HOR.: Mē nunc Thressa Chloē regit,
dulcēs docta modōs et citharae sciēns,
prō quā nōn metuam morī,
sī parcent animae fāta superstitī. 

LYD.: Mē torret face mūtuā
Thūrīnī Calais fīlius Ornytī,
prō quō bis patiar morī,
sī parcent puerō fāta superstitī. 

HOR.: Quid sī prisca redit Venus,
dīductōsque iugō cōgit aēneō,
sī flāua excutitur Chloē,
rēiectaeque patet iānua Lydiae? 

LYD.: Quamquam sīdere pulchrior
ille est, tū leuior cortice et improbō
īrācundior Hadriā,
tēcum uīuere amem, tēcum obeam lubēns.

***

Valeatis quam salsissime omnes usque ad annum MMXII, quem felicem faustum fortunatum uobis  lectoribus precor ex hoc insulso scriptorio. 

Beati estote neque leuiores cortice neque improbo iracundiores Hadria!