Naturae nihil placuit esse sine pare

        Dum quoddam opus saeculi XVII ineuntis de pestilentia rimabar, locum offendi, qui serpentium bestiarum mentionem faciebat earum quae 'basilisci' appellatae sunt. Quae lectio inuicem ad Plinianum locum mihi duxit et, quamquam capitulum hoc olim euolueram, lineas ultimas non recordabar (rem non miram!) antehac legisse: 

      Eadem et basilisci serpentis est uis. Cyrenaica hunc generat prouincia, duodecim non amplius digitorum magnitudine, candida in capite macula ut quodam diademate insignem. Sibilo omnes fugat serpentes nec flexu multiplici, ut reliquae, corpus inpellit, sed celsus et erectus in medio incedens. Necat frutices, non contactos modo, uerum et adflatos, exurit herbas, rumpit saxa: talis uis malo est. Creditum quondam ex equo occisum hasta et per eam subeunte ui non equitem modo, sed equum quoque absumptum. Atque huic tali monstro—saepe enim enectum concupiuere reges uidere—mustellarum uirus exitio est: adeo naturae nihil placuit esse sine pare. Inferciunt has cauernis facile cognitis soli tabe. Necant illae simul odore moriunturque, et naturae pugna conficitur.

       Recens quidem multa et diuersa casu inueni narrantia de monstris bestiis reptilibus feris, non tantum quadrupedis sed maxime bipedibus forma humana personatis, quae in suo genere probe degere ita nesciunt, ut remedium ad tot tantaque mala inuentum iri desperem ideoque in mentem statim ueniat querella cuiusdam Hispani ,qui saeculo XVIII floruit, haec: 

Feijoo

                                                                  O quanto maiora monstra ab homine in mente 

                                            concepta sunt,  quam a natura in desertis Africae!

     Tandem autem aliquando obuiam uenit aliquis eorum qui dicuntur mortua lingua scribere et mihi praebet quoddam solacium, etiamsi fugax: est sua cuique basilisco mustella, ut naturae pugna conficietur.